Dagboek van ‘Saar’ Connie

Mijn grappigste, pittigste, ondeugendste en misschien ook wel liefste cliënt is mevrouw van L. Toen ik haar voor het eerst ontmoette, werd ik voorgesteld als een vriendin van haar oudste dochter. Want een wildvreemde, die zou de toen 91-jarige waarschijnlijk niet zomaar in huis laten. En ik kwam natuurlijk niet langs om haar zoon van de mantelzorg te ontlasten, daar werd niet over gesproken, maar gewoon om gezellige dingen te doen! Mevrouw van L. was enthousiast. Dus: zo gezegd, zo gedaan.

Harinkje eten
Drie keer in de week gingen we erop uit. We aten een harinkje bij de visboer, zittend op een bankje en kletsend met wie er maar aanschoof. We bezochten antiekwinkeltjes, marktjes en nog veel meer. Gingen we naar de Hema (‘Zijn we in de hemel?’ ‘Nee, bijna, in de Hema!’) dan keken we altijd naar de kinderkleertjes. Mevrouw van L. was er dol op. Hoe kleiner een rompertje, hoe mooier ze het vond. Kleine kinderen hadden haar grote liefde. Ieder kind dat ze zag kreeg haar aandacht. Dan liet ze spontaan haar rollator staan en stapte er blijmoedig op af voor een praatje. En zelfs het meest verlegen kind ontdooide ter plekke.

De tijd brak aan dat mevrouw van L. toch echt meer permanente zorg nodig had. Ik had er een gesprek over met haar vier kinderen. ‘Connie, als Moeders naar het verpleeghuis gaat, zou jij haar daar dan willen blijven opzoeken als Saar?’ Daar hoefde ik geen moment over na te denken.

Op naar de dierentuin
Niet lang nadat ze naar het verpleeghuis verhuisd was, was mevrouw van L. niet goed meer in staat om in en uit mijn auto te stappen. Maar omdat ze tien minuten van het dierenpark woont, liep ik vanaf dat moment elke week met haar in een rolstoel naar de dierentuin. Babbelen met kindjes! Haar dochter schafte een jaarabonnement voor haar aan en ik mocht als begeleider gratis mee. We doen dit nog steeds, altijd met evenveel plezier.  Ik zoek steeds bewust de kinderen op, zodat ze hen even een hand kan geven, met ze kan kletsen of gewoon naar ze kan zwaaien. Dan zie ik eventjes weer de glans in haar ogen. Warme chocomelk met slagroom in het restaurant en daar de kinderhoek opzoeken. Dan is het goed. Ik vroeg een tijdje terug aan de balie of ze konden opzoeken hoe vaak we al waren geweest. De teller stond toen al op 20 keer.

Een Saar snapt wat nodig is! 
Op de andere dag van de week, dat ik haar bezoek, lunchen we samen op haar kamer, ben ik haar manicure en lees ik haar kinderboeken voor, uiteraard met mooie plaatjes. Ik ben nog steeds haar steun en toeverlaat en zal dat met liefde blijven zolang ik wat voor haar kan betekenen. Een handmassage, assisteren bij het eten en drinken, me aanpassen aan haar behoeften, gewoon doen wat nodig is.

Connie