Dagboek van ‘Saar’ Verzoening

Meneer S. woont in een groot herenhuis op de Utrechtse heuvelrug. Hij woonde er tientallen jaren met zijn vrouw. Toen zij werd geconfronteerd met dementie nam meneer S. de zorg voor haar op zich, iets dat hij volkomen vanzelfsprekend vond. Maar meneer S. was ook al 87. En de inspanningen van de zorg voor zijn vrouw werden hem bijna fataal toen hij werd getroffen door een hartinfarct. Meneer S. verbleef enkele weken in het ziekenhuis en in die periode hadden zijn kinderen zijn vrouw laten opnemen op de gesloten afdeling van een verpleeghuis, zonder hem daarvan op de hoogte te stellen. Meneer S. ontdekte het dus pas bij thuiskomst. Hij was woest op zijn kinderen en zijn boosheid dreef de kinderen van hem weg. Zo kwam hij er alleen voor te staan en zodoende heeft hij de hulp van Saar aan huis ingeroepen zolang hij revalideerde.

Een veelzijdige intelligente man
Bij de eerste kennismaking kreeg ik het hele verhaal te horen. Na aandachtig en begripvol geluisterd te hebben stelde ik hem gerust dat het goed was om zijn tranen de vrije loop te laten. Nadat meneer zijn verhaal had gedaan begon ik na te denken over hoe de kwaliteit van zijn leven was te verbeteren. Waar hield meneer van en waar werd hij vrolijk van? Hij had een piano in huis staan, veel schilderijtjes en meubels die mooi handgeschilderd waren versierd met bloemen en sierkrullen. Er stond ook een platenspeler en een indrukwekkende platencollectie. In het huis stonden foto’s waar hij rond en gezond, vrolijk glimlachte terwijl hij er nu zo vermagerd en triest uit zag. Ik zag het NRC Handelsblad liggen en allerlei interessante tijdschriften zoals de National Geographic. Meneer S. was zo te zien een veelzijdige intelligente man. Hij schilderde prachtige boten, boerderijen, natuur en vogels. Hij was bovendien muzikant en speelde vroeger in een muziekgezelschap. Ik vroeg meneer S. of hij wat wilde spelen voor me. Hij aarzelde even maar nam uiteindelijk toch plaats achter de piano. Hij begon te spelen en ik zag weer een twinkeling in zijn ogen ook al ging het allemaal niet meer zo soepel.

Verzoening en vergeving
We lazen samen in de tuin de krant, bladerde door tijdschriften en bespraken met elkaar wat er zoal gebeurde in ons land en wereldwijd onder het genot van een kopje koffie en wat lekkers. Als meneer S. moe was door zijn gebrekkige hartfunctie, dan lag hij op de bank in de woonkamer en zette ik een vrolijke jazzy plaat op van een groep straatmuzikanten waar hij dan weer een heel verhaal over wist te vertellen.

We bespraken de band met zijn kinderen en probeerde weer een brug te slaan op verzoening en vergeving. De band tussen zijn dochter en hem bloeide weer op en hij begon haar bijdrage in zijn leven zoetjes aan niet meer als belemmering en bemoeienis te zien maar als liefdevolle steun in zijn belang. Hij werd vriendelijker tegen haar en zijn dochter bedankte me. Meneer S. begon weer te genieten van de kleine dingen, ook al ging het leven voor hem niet meer zoals hij het eigenlijk graag had gewild.

Vanaf het moment dat meneer S. weer op krachten was, gingen we elke week samen op bezoek bij zijn vrouw Francoise. Na zo’n bezoek was hij tevreden en voldaan. Zo kreeg hij meer levenslust en verheugde hij zich al op de volgende dag zei hij vaak. Door samen dingen te doen zoals een ommetje maken, boodschappen doen of koken hielp om zijn eenzaamheid te laten verdwijnen en hem te laten genieten van al het mooie dat er ook was, vrij van rancune en verwijten maar geduldig en liefdevol met de belangrijkste mensen om hem heen.